1.
Каго паслухаў сьнег?
Напэўна, не мяне.
Ён служка Твой. Выконвае загады.
І холадам мой запаволіў бег.
Спыніў, каб я
Твае ўсьвядоміў здрады.
2.
І ўсё ж кахаю, веру і люблю,
Малюю нам завоблачныя казкі,
У снах нямых забытае лаўлю
І ад жыцьця чакаю сонца ласкі.
Дыханьнем сьнег імкнуся растапіць,
Але зіма сьмяецца з гэтай дзеі.
Ня ведае, як можна так любіць:
Любіць і жыць, не маючы надзеі.
|
|
